­­„NIE OBAWIAJ SIĘ DOSKONAŁOŚCI. NIGDY JEJ NIE OSIĄGNIESZ”

17 VII 1952 „Dziennik geniusza”, Salvador Dali, str.59

​

Nie obawiaj się doskonałości nie oznacza nie poszukuj doskonałości, nie pracuj, nie próbuj, nie dąż do doskonałości, porzuć myślenie o doskonałości. Treścią życia i twórczości jest dążenie, poszukiwanie, bycie w drodze, nieustanny trud, a głoszona niemożność osiągniecia doskonałości jest tylko pocieszeniem - CEL ZAWSZE BĘDZIE ISTNIAŁ, NIE PRZEKROCZYMY GO I NIE ODCZUJEMY PUSTKI. Nie ma strachu.

​

Praktyka i teoria w projektowaniu architektonicznym są nierozerwalnie złączone i wzajemnie się uzupełniają, stymulują i ograniczają. Można specjalizować się w teorii, można oddać się wyłącznie praktyce jednak pełniejsze wydaje się połączenie tych dwóch biegunów. Każdy z nich w konfrontacji z drugim jest poddawany sprawdzeniu i uwiarygodnieniu, to rodzaj sprzężenia zwrotnego. Można przekonać się na ile teoria jest fantazją i w jakim stopniu praktyka tej fantazji jest pozbawiona – to są studia. Własny projekt to początek praktyki, a marzenia to zalążek teorii.

​

Zajęcia dydaktyczne, ćwiczenia z projektowania urbanistycznego i architektonicznego mają na celu rozwijanie wiedzy teoretycznej i praktycznych umiejętności oraz rozbudzanie i stymulowanie indywidualnych możliwości studenta lub grup studentów jako doświadczenia w pracy zespołowej. Przygotowane zadania projektowe i konsultacje zmuszają do poszukiwań i samodzielnej, nie rutynowej pracy. Problemy projektowe są prowadzone i przekształcane tak, aby edukacja studenta postępowała w miarę możliwości wszechstronnie i jego zaangażowanie w rozwiązywanie kwestii projektowych było naturalne, nie wymuszone wyłącznie szkolnym rygorem, lecz doskonałością.

​

Edukacja z urbanistyki na II roku to poznawanie szerokiej gamy zagadnień związanych z przestrzenią miejską charakterystyczną dla kultury europejskiej. Zajęcia w zimowym semestrze mają na celu praktyczne zapoznanie się z uznanymi wzorcami przestrzennymi – placami miast polskich i miast europejskich – uznanym kanonem urbanistycznym. Przygotowanie modelu w skali 1:1000, sporządzenie rysunku planu w tej samej skali, poznanie sposobów przedstawienia graficznego przestrzeni w dwóch i trzech wymiarach, zrozumienie zasad kompozycji i wzajemnych relacji pomiędzy obiektami kształtującymi wnętrza urbanistyczne to zdobywanie warsztatu będącego merytoryczną bazą w letnim semestrze.  W tej fazie następuje projektowanie własnej, autonomicznej urbanistyki z zachowaniem proporcji, ustanowieniem własnych zasad kompozycyjnych i weryfikacji rezultatów w oparciu o zdobytą wiedzę i porównanie z istniejącymi, sprawdzonymi wzorcami. Rozpoczynając projektowanie od skali 1:4000, uszczegółowiając wartościowy fragment w skali 1:1000, przedstawiając w formie modelu i grafiki konfrontujemy autorską, wykreowaną przestrzeń ze sprawdzona tradycją. Aktywne uczestniczenie w rocznym, projektowym procesie daje studentowi możliwość poczynienia indywidualnych spostrzeżeń i analiz i wyposaża go w wiedzę i wrażliwość niezbędną w przyszłych zadaniach projektowych i odczytywaniu przestrzeni miejskiej.

​

Urbanistyka na III roku jest praktycznym rozwijaniem zdobytej wiedzy według zasady - zadanie, projekt, konsultacje, projekt, refleksja. Grupy projektowe przygotowują, będące zastosowaniem studiowanych teorii i w odniesieniu do konkretnej, wymagającej lokalizacji, wariantowe propozycje przestrzenne. Wykreowane modele urbanistyczne i ich zapis graficzny jest poddawany autorskiemu przekształceniu w hipotetyczne, treningowe, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, których wartość merytoryczna i użyteczność zostaje oceniana i sprawdzana we wtórnym procesie projektowania.